Rab İsa'nın doğumundan üç yüz yıl önce, on iki oğlu olan ama o kadar fakir ve muhtaç olan bir anne yaşıyordu ki artık onları nasıl hayatta tutacağını bilmiyordu. Tanrı'ya her gün, vaat edilen Kurtarıcı ile birlikte tüm oğullarının yeryüzünde olmasını bahşetmesi için dua ediyordu. İhtiyacı daha da arttığında, onlardan birini diğerinin ardından ekmek aramak için dünyaya gönderdi. En büyüğünün adı Petrus'tu ve dışarı çıktı ve çoktan uzun bir yol, bütün bir günlük yolculuk yapmıştı ki, büyük bir ormana geldi. Bir çıkış yolu aradı ama bulamadı ve gittikçe daha da saptı ve aynı zamanda öyle büyük bir açlık hissetti ki ayakta durmakta bile zorluk çekti. Sonunda o kadar zayıfladı ki, yatmak zorunda kaldı ve ölümün yakın olduğuna inandı. Aniden yanında, parlaklıkla parlayan ve bir melek kadar güzel ve nazik olan küçük bir çocuk durdu. Çocuk, Petrus yukarı bakmak zorunda kalana ve onu görene kadar küçük ellerini birbirine vurdu. Sonra çocuk, "Neden orada böyle sıkıntı içinde oturuyorsun?" diye sordu. "Ah!" diye cevapladı Petrus, "Ben ekmek aramak için dünyayı dolaşıyorum, vaat edilen sevgili Kurtarıcıyı görebilmek için, bu benim en büyük arzum." Çocuk, "Benimle gel, dileğin yerine getirilecek." dedi. Zavallı Petrus'u elinden tuttu ve onu uçurumların arasından büyük bir mağaraya götürdü. İçeri girdiklerinde, her şey altın, gümüş ve kristalle parlıyordu ve ortasında on iki beşik yan yana duruyordu. Sonra küçük melek, "Birincisine uzan ve biraz uyu, seni sallayacağım." dedi. Petrus öyle yaptı ve melek ona şarkı söyledi ve uyuyana kadar onu salladı. Ve uyuduğunda, koruyucu meleği tarafından yönlendirilen ikinci kardeş de geldi ve ilki gibi sallanarak uyudu ve böylece diğerleri de birbiri ardına geldi, ta ki on ikisi de altın beşiklerde uyuyana kadar. Ancak, dünyanın Kurtarıcısı doğana kadar üç yüz yıl uyudular. Sonra uyandılar ve yeryüzünde onunla birlikteydiler ve on iki havari olarak adlandırıldılar. Jacob ve Wilhelm Grimm'den, Household Tales, çev. Margaret Hunt (Londra: George Bell, 1884)